Coaching vs. Counseling: Advice for New Coaches

Coaching vs. Counseling: Advice for New Coaches

TW: Ten artykuł zawiera krótką wzmiankę o wykorzystywaniu seksualnym.

Jak dziedziny coachingu i doradztwa nadal się rozwijają i ewoluują, istnieje coraz większe nakładanie się i wpływ między nimi. Jasne cele, zadania domowe, a nawet oceny Inteligencji Emocjonalnej stały się bardziej powszechne w terapii, podczas gdy coaching jest coraz bardziej otwarty na znaczenie nieświadomych uprzedzeń i wyzwalaczy. Jednak nadal bardzo ważne jest, aby etyczni coachowie rozumieli zakres swojej pracy oraz granicę między coachingiem a doradztwem.

Rozmawiałem ostatnio z Michele Nevarez, szefową programów coachingowych i szkoleniowych Inteligencji Emocjonalnej Daniela Golemana, oraz Norą Infante, licencjonowanym psychologiem i starszym coachem wykonawczym, o różnicach między coachingiem a doradztwem, a także o ich radach dla nowych coachów. Jak elokwentnie ujęła to Nora: „Temat ten wynika z potrzeby lepszego zrozumienia przez coachów, w jaki sposób te dwa światy łączą się ze sobą i co je od siebie oddala.”

Jak te światy się łączą

Oprócz tego, że coaching i doradztwo coraz częściej pokrywają się pod względem celu oraz wspólnych narzędzi i ram czasowych, źródła potrzeb klienta w zakresie coachingu i doradztwa często się pokrywają. Nora dzieli się swoją opinią: „Powodem, dla którego ktoś udaje się na terapię lub doradztwo jest sytuacja w jego życiu, która jest bolesna lub nieprzydatna, a którą chce zmienić. Celem jest praca nad tym, by doświadczyć czegoś innego. Zarówno terapia, jak i coaching rozpoczynają się z klientem w obecnym stanie, który jest mniej niż doskonały i mają nadzieję, że przejdą do przyszłego stanu, który będzie lepszy.”

Co je różni

Zwykle powaga sytuacji klientów, jak również stopień, w jakim ich przeszłość jest badana, różnią się między coachingiem a doradztwem. Nora zauważyła: „Klienci coachingu znajdują się na ogół w mniej poważnych sytuacjach, podczas gdy doradztwo częściej pojawia się w momencie kryzysu. Większość spotkań coachingowych rozpoczyna się z kimś, kto już dobrze funkcjonuje, ale naprawdę potrzebuje samoświadomości i wglądu w siebie, aby zmaksymalizować swoje umiejętności i rozwinąć nowe. Jest to bardzo skoncentrowane na zachowaniu. Podczas gdy w terapii zagłębiamy się bardziej w niektóre z przyczyn źródłowych wyzwalaczy niż w coachingu.”

Podczas gdy coachowie identyfikują wyzwalacze u swoich klientów i pomagają rozwijać sposoby skutecznego posuwania się naprzód, nie poświęcają czasu na badanie przyczyn źródłowych wyzwalaczy. Merytoryczna eksploracja przeszłości pozostaje domeną terapii. Coachowie mogą poruszyć temat przeszłości, ale tylko w bardzo skoncentrowany sposób, aby uzyskać kontekst dla teraźniejszości i pomóc klientom w określeniu strategii, które pozwolą im iść naprzód.

Czerwone flagi dla coachów

Ważne jest, aby klienci coachingu mieli „siłę ego”, która pozwoli im przyjąć konstruktywną krytykę, a nawet negatywną informację zwrotną i wykorzystać ją. Jeśli sama informacja zwrotna jest dla klienta wyzwalaczem, który sprawia, że staje się on nadmiernie reaktywny i emocjonalny, może to być znak dla coacha, że coaching może nie być dla niego odpowiedni.

Dodatkowo, poczucie szczególnej troski lub ochrony ze strony klienta i/lub posiadanie klienta, który ciągle powraca do tych samych, chronicznych problemów, może stanowić czerwone flagi. Nora opracowała: „Jeśli zauważysz, że czujesz się nadmiernie zajęty lub ochronny wobec klienta, jest to ważny znak dla ciebie jako coacha, że znajdujesz się w obszarze emocjonalnej wrażliwości klienta, który prawdopodobnie wymaga głębszego poziomu pracy niż jest to właściwe dla coacha. Jest to również czerwona flaga, jeśli zauważysz, że w kółko prowadzisz tę samą tematyczną rozmowę ze swoim klientem – pomimo otrzymywania informacji zwrotnej, posiadania jasnych celów coachingowych i zadawania zadań domowych.”

Wspólne obawy

Szczególnie dla nowych coachów bez wykształcenia klinicznego, granica pomiędzy coachingiem a doradztwem jest często niewyraźna i onieśmielająca. „Każdy, kto jest etycznym coachem, powinien wiedzieć, jak ją przekroczyć” – mówi Michele – „Bo jeśli boi się jej tak bardzo, że nie zna różnicy między coachingiem a terapią, to nie będzie nawet dobrym coachem. Mogą przeoczyć rzeczy, na które powinni zwracać uwagę, a które pozwolą im dotrzeć do sedna struktury przekonań i sposobu myślenia klienta, które napędzają jego obecne zachowanie i wyniki.”

Gdy nowi coachowie zidentyfikują klienta, któremu lepiej przysłużyłaby się terapia, często pojawia się strach przed powiedzeniem tego i zakończeniem współpracy. „Mogą obawiać się reakcji klienta, potrzebować biznesu lub nie chcą palić mostów” – wyjaśnia Nora.

Jak nowi coachowie mogą poruszać się po linii pomiędzy coachingiem a doradztwem?

Znajdź mentora

Dla nowych coachów wgląd mentora psychologa lub doświadczonego coacha, który rozumie niuanse pomiędzy coachingiem a doradztwem może być niezwykle pomocny. Dla Michele na początku jej kariery coachingowej niezwykle korzystne były wskazówki mentora: „Posiadanie mentora było kluczowe dla mnie jako nowego coacha, ponieważ nie chciałam zamknąć się w sobie i zaprzestać coachingu w obszarach, które są właściwe i pozwoliłyby mi dobrze wykonywać moją pracę. Nie chciałam też pokonać pewnego kroku w sferze etycznej. Podzielenie się sytuacją z mentorem w sposób anegdotyczny (aby zachować poufność) może stanowić ogromną różnicę w dokonywaniu takich rozeznań.”

Przedyskutowaliśmy historię jednego z pierwszych klientów, dla którego ta zewnętrzna porada okazała się kluczowa: „Jedno z moich pierwszych zaangażowań coachingowych dotyczyło osoby, która niestety doświadczyła wykorzystywania seksualnego. Pamiętam, że kiedy się tym ze mną podzieliła, byłam bardzo zdenerwowana. Poszłam więc do dwóch znajomych psychoterapeutów – oczywiście z zachowaniem poufności – i poprosiłam o radę. Dla mnie bardzo pomocne było posiadanie mentora. Ktoś, kto jest bardziej doświadczony i rozumie niuanse.

„Jak się okazało, klient był przez lata w terapii i w znacznym stopniu przepracował swoją traumę. Więc nawet jeśli początkowo była to dla mnie czerwona flaga, skończyło się na tym, że w ogóle nie stanowiła problemu. Zrozumieli już źródło przeszłych wyzwalaczy i byli w stanie skupić się na przyszłości w swojej pracy ze mną.

„To skupienie się na przyszłości jest najprostszym sposobem, jaki znalazłem, aby opisać granicę między coachingiem a doradztwem dla nowych coachów. Jeśli cofasz się w przeszłość, to tylko po to, aby uzyskać kontekst, który informuje o teraźniejszości – ale coachowie nie spędzają czasu na badaniu przeszłości. I oczywiście, jeśli przeszłość staje się zbyt trudna lub powtarzalna, jest to krytyczny znak ostrzegawczy.”

Naucz się rozpoznawać powszechne zaburzenia osobowości

Coachowie prawdopodobnie spotkają się z klientami z zaburzeniami osobowości, w tym z narcyzmem, OCD, histrionicznymi i borderline, nawet wśród menedżerów najwyższego szczebla. Nora zachęcała coachów bez wykształcenia klinicznego do zapoznania się z zaburzeniami osobowości:

„Wiedza to potęga. Możesz nie mieć wykształcenia klinicznego, ale to nie znaczy, że nie możesz zdobyć cennej wiedzy praktycznej dzięki podstawowej i ciągłej edukacji. Szanse na to, że nowy coach natknie się na coś skomplikowanego u osoby, z którą pracuje, są dość znaczące. Naprawdę zachęcam formalne programy coachingowe do poświęcania znaczącego czasu na pomaganie coachom w rozpoznawaniu, kiedy mogą mieć do czynienia z zaburzeniami osobowości oraz pomaganie im w rozpoznawaniu, kiedy powinni szukać odpowiedniej konsultacji koleżeńskiej w sprawach, które wykraczają poza zakres rutynowego coachingu. Coachowie mogą przygotować się do tych ważnych rozmów, które niestety mogą w końcu doprowadzić do wycofania się z zaangażowania. Ważne jest, aby coachowie nie byli naiwni, jeśli chodzi o złożoność ludzkiego umysłu i zachowania. Coaching rzadko będzie łatwy i prosty.”

Parowanie coachingu z terapią

Podczas gdy sytuacja niektórych klientów niestety wymaga od coacha zakończenia współpracy, wielu innych może skorzystać na połączeniu coachingu z terapią. Zarówno Michele, jak i Nora przyznały, że zawsze są przygotowane do współpracy z terapeutami w połączeniu z klientem.

Nawet klienci, którzy nie doświadczyli traumy, mogą skorzystać z połączenia coachingu z terapią. Nora podzieliła się historią klientki, dla której było to skuteczne: „Klientka z kadry kierowniczej, z którą pracowałam przez kilka lat, wcześnie odkryła, że jej stres wynikał z bycia „osobą, która zadowala ludzi”. Wierzyła, że osiągnęła sukces tylko dzięki temu, że łatwo się z nią dogadać. Dużo trudniej przychodziło jej posiadanie własnej inteligencji. Postrzegała swój sukces jako rezultat bycia miłą osobą – trochę jak syndrom impostera. Okazało się, że przez całe swoje życie była osobą, która dbała o wszystko dla wszystkich i chciała zadowolić wszystkich ludzi przez cały czas – co jest zadaniem niemożliwym do wykonania.

Nora kontynuowała: „Sześć miesięcy do naszych zaręczyn to pozostał nadrzędny problem. Przydzielałem prace domowe, ona dobrze je rozumiała i kontrolowała swoje emocje, ale nadal napotykaliśmy na ten podstawowy problem. Po około dziewięciu miesiącach stres związany z jej potrzebą uszczęśliwienia wszystkich tak bardzo przesłonił naszą pracę, że uznałam potrzebę skierowania jej do terapeuty. I to jest dobry przykład tego, że klientka kontynuowała coaching i rozpoczęła ważną terapię. Podczas terapii była w stanie naprawdę zagłębić się w źródło swojej potrzeby zadowolenia, przetworzyć te ważne spostrzeżenia i powrócić do narzędzi, których mogłem użyć, aby skutecznie wspierać pozytywne zmiany.” W ten sposób pomoc klientowi w połączeniu coachingu z terapią – lub nawet wiedza o tym, że klient jest już w trakcie terapii – może przynieść korzyści zarówno klientowi, jak i coachowi.

Przede wszystkim niezwykle ważne jest, aby coachowie nauczyli się poruszać na granicy coachingu i doradztwa. Wskazówki mentora, szkolenie w zakresie rozpoznawania zaburzeń osobowości i kończenia zobowiązań oraz umiejętność współpracy z terapeutą mogą znacznie ułatwić poruszanie się po tej często onieśmielającej linii.

zawartość

.