Equidae
Najstarsze znane skamieniałości przypisane do Equidae zostały znalezione w Ameryce Północnej i pochodzą z wczesnego eocenu, 54 mln lat temu. Kiedyś były one przypisane do rodzaju Hyracotherium, ale gatunek typu tego rodzaju jest obecnie uważany za nie należący do tej rodziny. Pozostałe gatunki zostały rozdzielone na różne rodzaje. Te wczesne koniowate były zwierzętami wielkości lisa, z trzema palcami na tylnych łapach i czterema na przednich. Były roślinożerne, żywiły się stosunkowo miękkimi roślinami i były już przystosowane do biegania. Złożoność ich mózgów sugeruje, że już wtedy były to zwierzęta czujne i inteligentne. Późniejsze gatunki zmniejszyły liczbę palców i rozwinęły zęby bardziej odpowiednie do rozdrabniania traw i innych twardych pokarmów roślinnych.
Koniowate, podobnie jak inne perissodactyle, są fermentatorami jelit tylnych. Mają ewoluowały wyspecjalizowane zęby, które cięcia i ścinania twardej materii roślinnej, aby pomieścić ich włóknistej diety. Ich pozornie nieefektywna strategia trawienia jest wynikiem ich wielkości w czasie jego ewolucji, ponieważ musieliby już być stosunkowo dużymi ssakami, aby być wspieranymi przez taką strategię.
Rodzina stała się stosunkowo zróżnicowana podczas miocenu, z wieloma nowymi gatunkami pojawiającymi się. W tym czasie koniowate były już bardziej podobne do koni, wykształciwszy typowy kształt ciała współczesnych zwierząt. U wielu z tych gatunków główny ciężar ciała spoczywał na środkowym, trzecim palcu, a pozostałe stawały się zredukowane i ledwie dotykały ziemi, jeśli w ogóle. Jedyny ocalały rodzaj, Equus, wyewoluował we wczesnym plejstocenie i szybko rozprzestrzenił się po całym świecie.