Plant van de Week: Mullen, Common
De University of Arkansas System Division of Agriculture promoot, ondersteunt of beveelt geen planten aan die in “Plant van de Week” staan. Raadpleeg uw lokale Extension kantoor voor planten die geschikt zijn voor uw regio.
- A
- B
- C
- D
- E
- F
- G
- H
- I
- J
- K
- L
- M
- N
- O
- P
- Q
- R
- S
- T
- U
- V
- W
- X
- Y
- Z
Common Mullen Latijn: Verbascum thapsus
Onkruid is de vloek van het bestaan van een tuinier, maar soms kan zelfs onkruid interessante eigenschappen hebben. De meeste mensen met gezond verstand beschouwen mullen als onkruid, maar ik geef toe dat ik het in mijn vaste plantenborder laat groeien als het toevallig onaangekondigd en onuitgenodigd verschijnt tussen zijn meer opzichtige broeders.
Mullen is een tweejarige die het eerste jaar alleen bladeren krijgt en dan bloeit en het tweede jaar afsterft. Tijdens het eerste jaar kan het 18-inch lange wollige grijze bladeren produceren, die een rozet ter grootte van een bushelmand vormen.
Als de plant in de lente van het tweede seizoen bloeit, strekt de rozet zich uit en vormt een aar die anderhalve meter hoog wordt. De aar vertakt zich vaak aan de top en produceert armen die lijken op die van de Saguaro cactus uit de Arizona woestijn. De heldergele bloemen hebben vijf bloemblaadjes. Het is niet duidelijk dat de plant lid is van de leeuwenbek familie.
De gewone mul is niet inheems in de Verenigde Staten. Het is een geïntroduceerd onkruid uit Eurazië. Het werd waarschijnlijk geïntroduceerd tijdens de koloniale tijd als een medicinaal kruid. De bladeren zijn gebruikt als een wikkel – een soort botanische versie van Saran Wrap – om voedsel niet te laten bederven.
De monniken in de Middeleeuwen kweekten mullen voor een aantal kwalen, vooral die in verband met hoesten en congestie. Een van de gangbare namen was “bullocks lungwort”, afgeleid van een veelgebruikte huismiddeltjes om vee met hoest en longontsteking te behandelen. Sap van de geplette bladeren van de plant zou de pijn van insectenbeten verzachten.
Maar wat ik het meest fascinerend vind aan de gewone mullen is zijn wil om te leven. In 1879 begon professor William Beal (1833-1924), een botanicus aan de Universiteit van Michigan, een experiment dat tot op de dag van vandaag voortduurt. In de herfst van dat jaar verzamelde Beal zaden van 23 gewone onkruiden en plaatste ze in zand in potten van een halve liter. De potjes werden begraven op een zanderige heuvel in wat nu de botanische tuin van W.J. Beal is. Oorspronkelijk werden de kruiken om de vijf jaar opgegraven, maar het aantal kruiken begon af te nemen, en nu worden ze om de 20 jaar opgegraven.
De meest recente set potten is opgegraven in 1999. De meeste zaailingen die tevoorschijn kwamen na 120 jaar begraven te zijn geweest in de koude Michigan bodem waren de motmullen, een nauw verwante soort, maar de gewone mullen lieten ook van zich horen. Deze hardnekkige zaden bleven meer dan een eeuw in een staat van schijndood, in afwachting van hun dag in de zon.
De meeste van Beal’s onkruidsoorten waren echte watjes, die slechts 20 jaar levensvatbaar bleven. Slechts vijf soorten slaagden erin levensvatbaar te blijven na 50 jaar.
Zelfs als je mullen niet als een geschikte tuinplant beschouwt, kunnen we leren van Professor Beal’s studie. Ten eerste bevat elke schep grond honderden of misschien zelfs duizenden zaden, waarvan de meeste ongewenst zijn. Tuiniers moeten er alles aan doen om deze verzameling niet aan te vullen door onkruid, of onkruidachtige bloemen, tot zaad te laten komen.
Tweede, de meeste van deze langlevende onkruidzaden hebben licht nodig om te ontkiemen, dus het aanbrengen van een mulch zo snel mogelijk na het planten zal het zaad in het donker houden en de hoeveelheid onkruid die nodig zal zijn verminderen.
Door: Gerald Klingaman, gepensioneerd
Extension Horticulturist – Ornamentals
Extension News – May 18, 2001