Nancy Hart (ok. 1735-1830)
Najbardziej znaną kobietą w Gruzji uczestniczącą w wojnie rewolucyjnej (1775-83) była Nancy Hart. Jako gorliwa patriotka, Hart zyskała rozgłos podczas rewolucji dzięki swoim zdecydowanym wysiłkom, by pozbyć się z okolicy Torysów, angielskich żołnierzy i brytyjskich sympatyków. Jej samotna walka z torysami i Indianami na pograniczu Broad River, jak również jej tajne działania jako szpiega-patrioty, stały się treścią mitu, legendy i lokalnego folkloru.
Frontierswoman
Choć szczegóły dotyczące większości jej życia nie są znane, powszechnie przyjmuje się, że Nancy Ann Morgan Hart urodziła się w Karolinie Północnej, gdzieś w dolinie rzeki Yadkin (choć niektórzy uważają, że w Pensylwanii), około 1735 roku (niektórzy twierdzą, że w 1747). Na początku lat 1770-tych Hart i jej rodzina opuścili Karolinę Północną i udali się do Georgii, ostatecznie osiedlając się w żyznej dolinie rzeki Broad.
Hart była dobrze połączona więzami rodzinnymi z wieloma wybitnymi postaciami wczesnej historii Ameryki. Była kuzynką generała wojny rewolucyjnej Daniela Morgana, który dowodził zwycięskimi siłami amerykańskimi w bitwie pod Cowpens w Karolinie Południowej 17 stycznia 1781 roku. Jej mąż, Benjamin Hart, pochodził ze znamienitej rodziny, która później wydała na świat takie sławy polityki, jak senator z Missouri Thomas Hart Benton i senator z Kentucky Henry Clay.
Według współczesnych relacji „ciocia Nancy”, jak ją często nazywano, była wysoką, gibką kobietą, która mierzyła sześć stóp wzrostu. Podobnie jak granica, którą zamieszkiwała, była szorstkowłosa i surowa, z rudymi włosami i twarzą pokrytą bliznami po ospie. Miała też zezowate oczy. Jedna z wczesnych relacji wskazywała, że Hart „nie miała urody – fakt, który sama chętnie by przyznała, gdyby kiedykolwiek miała okazję spojrzeć w lustro.”
Wyglądowi fizycznemu Hart odpowiadała zadziorna osobowość, charakteryzująca się porywczym temperamentem, nieustraszonym duchem i zamiłowaniem do wymierzania zemsty na tych, którzy ją obrazili lub skrzywdzili jej rodzinę i przyjaciół. Miejscowi Indianie wkrótce zaczęli nazywać ją „Wahatche”, co mogło oznaczać „kobieta wojny”. Była również dominującą żoną. Wielu zapamiętało, że to ona, a nie jej mąż, prowadziła domostwo Hartów, do którego należało w końcu sześciu synów i dwie córki. Mimo że Hart była analfabetką, posiadała umiejętności i wiedzę niezbędne do przetrwania na granicy; była ekspertem w dziedzinie zielarstwa, wytrawną łowczynią i, mimo skrzyżowanych oczu, doskonałą strzelczynią.
Patriotka i szpieg
Podczas wojny rewolucyjnej Hart wyzwoliła swoją największą furię przeciwko brytyjskim lojalistom. Przez większą część konfliktu była pozostawiona sama sobie i dzieciom, podczas gdy jej mąż służył jako porucznik w milicji stanu Georgia pod dowództwem Elijaha Clarke’a. Stała się zagorzałą patriotką, ułatwiającą sprawę amerykańską jako szpieg. Często przebierała się za prostego człowieka i wędrowała do obozów torysów i brytyjskich garnizonów, by zbierać informacje, które następnie przekazywała władzom patriotycznym. Była również aktywnym uczestnikiem konfliktu i według niektórych relacji była obecna podczas bitwy pod Kettle Creek 14 lutego 1779 r.
Wiele z najbardziej legendarnych aktów odwagi Harta miało miejsce w rodzinnej chacie, niedaleko rzeki Broad. Pewnego wieczoru do chaty z bali zakradł się szpieg torysów, a jedno z dzieci Hartów, dostrzegając gałkę oczną wyglądającą przez szparę, potajemnie poinformowało o tym matkę. Hart, która robiła mydło przy kominku, napełniła chochlę wrzącą wodą z mydłem i wrzuciła ją przez szparę. Krzyk potwierdził jej cel. Tory został przywiązany i wzięty jako więzień do lokalnej milicji.
Najsłynniejsza historia eskapad Hart jako patriotki z pogranicza rozpoczęła się, gdy grupa sześciu (niektóre relacje mówią o pięciu) Torysów przyszła do jej chaty i zażądała informacji na temat miejsca pobytu pewnego przywódcy Whigów. Zaledwie kilka minut wcześniej Whig, ścigany przez Torysów, zatrzymał się w chacie Harta i poprosił go o pomoc w ucieczce. Hart upierała się, że od kilku dni nikt nie przejeżdżał przez jej las. Przekonany, że kłamie, jeden z Torysów strzelił i zabił cenny gobbler Harta. Po nakazaniu jej ugotować indyka, Torysi weszli do chaty, ułożyli broń w kącie i zażądali czegoś do picia. Hart zobowiązał ich, otwierając dzbany z winem. Gdy Torysi zaczęli odczuwać odurzające działanie wina, Hart wysłała swoją córkę Sukey do źródła po wiadro wody. Hart potajemnie poinstruował ją, by dmuchnęła w muszlę konchy, która była trzymana na pobliskim pniaku, by zaalarmować sąsiadów, że Torysi są w domku.
Jak Hart obsługiwała swoich niechcianych gości, często przechodziła między nimi a ich ułożoną bronią. Niepostrzeżenie zaczęła podawać naładowane muszkiety, jeden po drugim, przez szczelinę w ścianie kabiny do Sukey, która w tym czasie wymknęła się na tyły budynku. Kiedy torysi zauważyli, co robi i poderwali się na nogi, Hart zagroziła, że zastrzeli pierwszego człowieka, który ruszy się na krok. Zignorowawszy jej ostrzeżenie, jeden z torysów rzucił się do przodu, a Hart pociągnęła za spust, zabijając tego człowieka. Chwytając drugą broń, wezwała córkę, by pobiegła po pomoc. Hart zastrzelił drugiego Torysa, który ruszył w kierunku ułożonej w stos broni i powstrzymał pozostałych lojalistów do czasu przybycia jej męża i kilku innych osób. Benjamin Hart chciał zastrzelić Torysów, ale Hart chciał ich powiesić. W związku z tym pozostali Torysi zostali powieszeni na pobliskim drzewie. W 1912 roku robotnicy równający linię kolejową w pobliżu miejsca, gdzie stała stara chata Harta, odkryli schludny rząd sześciu szkieletów, które leżały pod warstwą ziemi o grubości prawie trzech stóp i szacuje się, że były zakopane przez co najmniej sto lat. Odkrycie to zdawało się potwierdzać najczęściej opowiadaną historię legendy Harta.
Życie po wojnie
Hartowie nadal żyli w osadzie Broad River przez kilka lat po Rewolucji. W 1790 roku obszar ten został odcięty od hrabstwa Wilkes i włączony do nowego hrabstwa o nazwie Elbert. Do tego czasu Nancy Hart znalazła religię dzięki nowemu społeczeństwu metodystów, które powstało w jej sąsiedztwie. Według byłego gubernatora Georgii George’a R. Gilmera, którego matka znała Hart, ta niepokorna kobieta „udała się do domu modlitwy w poszukiwaniu ulgi. Ona … stała się krzyczącym chrześcijaninem, walczyła z diabłem tak mężnie, jak walczyła z torysami.”
Pod koniec lat 1790-tych Hartowie przenieśli się do Brunszwiku. (Niektóre konta sugerują, że mogli spędzić czas w Alabamie i Karolinie Południowej, jak również). Benjamin Hart zmarł wkrótce potem. Nancy Hart następnie przeniósł się z powrotem do osady Broad River, tylko znaleźć, że powódź zmyła chatę. Ostatecznie osiedliła się wraz z synem, Johnem, wzdłuż rzeki Oconee w hrabstwie Clarke w pobliżu Athens. Około 1803 roku John Hart zabrał swoją matkę i rodzinę do Henderson County w Kentucky, aby zamieszkać w pobliżu krewnych. Hart spędziła tam pozostałe lata swojego życia. Zmarła w 1830 roku i została pochowana na rodzinnym cmentarzu Hartów kilka mil od Henderson.
Na przybliżonym miejscu granicznej chaty Harta wzdłuż River Road w Elbert County, Córki Amerykańskiej Rewolucji wzniosły replikę chaty, używając kamieni kominowych z oryginalnej chaty, która stała na szczycie dużego wzgórza z widokiem na Wahatche Creek.
Georgianie upamiętnili Nancy Hart na wiele sposobów. Hart County, Elbert County sąsiad na północy, został nazwany dla niej, jak to było jego siedziba powiatu, Hartwell. W tej samej okolicy, jezioro Hartwell i Nancy Hart Highway (Georgia Route 77) upamiętniają legendarną kobietę. Podczas wojny secesyjnej (1861-65) grupa kobiet w LaGrange założyła kompanię milicyjną o nazwie Nancy Hart, która miała bronić miasta przed wojskami Unii. W 1997 roku Hart została włączona do grona Georgia Women of Achievement.