Prehistorische monsterslang: de levensechte Basilisk?
Privacy & Cookies
Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan, gaat u akkoord met het gebruik ervan. Meer informatie, waaronder hoe u cookies kunt beheren.
Een van de leuke dingen van het wonen in het Verenigd Koninkrijk is dat er maar heel weinig wilde dieren rondlopen die u kwaad zullen doen. Maar om eerlijk te zijn, is dit grotendeels het resultaat van vorige generaties Britten die wilde dieren tot uitsterven hebben gebracht. Het verlies van wolven uit Groot-Brittannië in de 17e eeuw betekent dat de gevaarlijkste dieren die we nog hebben (andere mensen niet meegerekend) paarden en koeien zijn, die ongeveer 15 mensen per jaar doden. Daarom zou u waarschijnlijk verwachten dat een verhaal over een dodelijke slang die de leerlingen en het personeel van een Schotse school terroriseert, voorpaginanieuws zou zijn geweest – vooral als u bedenkt dat de slang in kwestie een monster was, veel groter dan enige andere die tot dan toe in het Verenigd Koninkrijk was gevonden.
Wel, als het verhaal u bekend in de oren klinkt, zal dat niet zijn omdat u het op het nationale nieuws hebt gezien of in een krant hebt gelezen. Als u het verhaal wel hebt gezien, was het waarschijnlijk op het grote scherm; en als u erover hebt gelezen, was het waarschijnlijk in het boek dat in 1998 het British Book Awards Children’s Book of the Year won. Het verhaal is “Harry Potter en de Geheime Kamer” door JK Rowling, en de school is dus Zweinstein School van Hekserij en Tovenarij. Voor iedereen die het plot niet kent (WAARSCHUWING: VERTRAGEND SPOILER ALERT)-in zijn tweede jaar op Zweinstein, vecht Harry Potter met een angstaanjagende tovenaarsdodende slang: een basilisk.
De Basilisk: Koning der Serpenten: een fictief monster gefokt door duistere tovenaars, en een bekende tovenaarsdoder | Afbeelding uit http://harrypotter.wikia.com/wiki
De basilisk is een monsterlijke slang van ruim 15 meter lang met een donkergroen, geschubd lichaam dat “zo dik is als een eikenstam”. Een beet van zijn giftige giftanden kan binnen enkele minuten dodelijk zijn; en alsof dat nog niet erg genoeg is, is rechtstreeks in zijn gloeiende gele ogen kijken onmiddellijk dodelijk. Dit angstaanjagende beest leefde eeuwenlang in de Geheime Kamer, diep onder het kasteel van Zweinstein, en werd pas vrijgelaten onder invloed van Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden om terreur te zaaien onder het personeel en de leerlingen van de magische school.
Hoewel veel groter dan welke levende slang ook – de grootste is de groene anaconda die regelmatig tot 5 m lang wordt en 70 kg kan wegen – werd de immense omvang van de basilisk geëvenaard door een prehistorisch serpent. Titanoboa is de grootste, langste en zwaarste slangensoort die ooit is ontdekt. Fossiele ruggengraten en schedels, die in 2009 werden opgegraven, suggereren dat deze slang een maximale lengte van 12 tot 15 m bereikte en zo’n 1.135 kg kon wegen.
Een vertabra van de ruggengraat van Titanoboa doet die van een volwassen Groene anaconda in het niet verdwijnen | Image by Kenneth Krysko via Nature
De fossielen van Titanoboa werden niet gevonden onder een kasteel in Schotland, maar in een van ’s werelds grootste kolenmijnen in het noordoosten van Columbia. De fossielen dateren van ongeveer 60-58 miljoen jaar geleden – een paar miljoen jaar na de val van de dinosauriërs. En toen hij nog leefde, bewoonde de Titanoboa een uitgestrekte moerassige jungle die heter en natter was dan welk hedendaags Zuid-Amerikaans regenwoud dan ook.
Titanoboa stond waarschijnlijk aan de top van de voedselketen in de prehistorische moerassen, die hij deelde met reusachtige krokodillen en schildpadden | Image by Jason Bourque via Smithsonian magazine
Titanoboa was de heer van dit prehistorische jungle-moeras en een angstaanjagend roofdier, in staat om elk dier te eten dat zijn aandacht trok. In tegenstelling tot de fictieve basilisk, gebruikte deze mega-slang geen giftige hoektanden of een dodelijke blik om zijn prooi te doden. In plaats daarvan, verwant aan de anaconda of de boa constrictor van vandaag, overviel de Titanoboa waarschijnlijk haar prooi: eerst greep ze deze met haar kaken, voordat ze haar ongeëvenaarde lengte om het slachtoffer heen wikkelde, en kneep totdat deze stikte tot de dood. Net als de zwaarste slang van vandaag, de groene anaconda, bracht de Titanoboa waarschijnlijk het grootste deel van zijn tijd in het water door, en bewoog hij zich zwemmend waarschijnlijk sneller dan op het droge. Hoewel het onduidelijk is wat de Titanoboa precies at, werd zijn waterige wereld gedeeld met andere reusachtige reptielen – schildpadden zo groot als keukentafels en oude verwanten van krokodillen – die een gemakkelijke prooi zouden zijn geweest voor dit monsterlijke serpent.
Hoewel de Titanoboa is uitgestorven, en gelukkig de verstenende basilisk van Harry Potter’s wereld duidelijk fictief is, is het mogelijk dat de evolutie zou kunnen zorgen voor de terugkeer van gigantische slangen. Men denkt dat de immense afmetingen van de Titanoboa het gevolg zijn van het warmere klimaat – omdat ‘koudbloedige’ reptielen bij hogere temperaturen groter kunnen worden. Nu door de klimaatverandering de temperatuur overal ter wereld stijgt, ook in de tropen, is een ‘Titanoboa 2.0’, mits er genoeg tijd voor is, zeker een mogelijkheid.
Nou, ik hou van reusachtige prehistorische slangen. En ik hou van dinosaurussen. Maar welke is beter?
Er is maar één manier om daar achter te komen…
… VECHTEN! *
http://www.youtube.com/watch?v=gVMCuZZ3XKk,&w=500
Interessante Link:
Een GEWELDIGE WATCH | Titanoboa : Monster Snake (Full Episode) on the Smithsonian Channel via YouTube
*For those who don't know - this is a tribute to one of my favourite TV guilty pleasures.