Waarom fysieke straffen niet werken
“Ik ben ziek en moe van geweld… Ik ben moe van oorlog en conflicten in de wereld. Ik ben moe van het schieten. Ik ben moe van de haat. Ik ben moe van het egoïsme. Ik ben moe van het kwaad. Ik ga geen geweld gebruiken, wie het ook zegt!” -Martin Luther King, Jr.
“Ouders… zijn gaan beseffen dat kinderen goed opgevoed, coöperatief en beleefd kunnen zijn zonder ooit fysiek gestraft te zijn.” -Benjamin Spock
Waarom fysiek straffen niet werkt – en de beste alternatieven
In de laatste verschillende nieuwsbrieven hebben we ons geconcentreerd op de universele ingebouwde gevoelens waarmee alle menselijke wezens worden geboren. Wij beschreven hoe het werk van Darwin, Tomkins, Ekman, en anderen hebben aangetoond dat menselijke baby’s worden geboren met verschillende reacties op stimuli. Deze noemen we gevoelens: belangstelling, plezier, verrassing, verdriet, woede, angst, schaamte, walging, en onwelriekendheid.
Naarmate we ouder worden, worden deze reacties gecombineerd met ervaring om ons complexere gevoelsleven te vormen. We bespraken wat gevoelens zijn, hoe ze werken, en waarom ze belangrijk zijn – gevoelens veroorzaken immers gedrag!
We zijn nu in een positie om de belangrijke kwestie van lichamelijke straffen te bespreken – omdat lichamelijke straffen van een kind precies de gevoelens oproepen die men niet wil. In het algemeen wil men belangstelling en plezier opwekken. Lichamelijke straf wekt onrust, woede, angst en schaamte op.
Overzicht van lijfstraffen
Lichamelijke straffen vormen een groot probleem voor de volksgezondheid in dit land. Ongeveer 60 procent van de volwassenen keurt lichamelijke straffen nog steeds goed, ondanks overtuigend bewijs dat het niet werkt, het dingen erger maakt, en er effectieve alternatieven zijn.
Fysieke straf is het gebruik van lichamelijk geweld met de bedoeling een kind lichamelijke pijn of ongemak te laten ervaren om het gedrag van het kind te corrigeren of te straffen. Dit omvat slaan, slaan, knijpen, paddling, zweepslagen, meppen, enzovoort.
Spanking is een eufemisme voor slaan. Het is niet toegestaan zijn echtgenoot of een vreemde te slaan; deze handelingen worden beschouwd als mishandeling en geweldpleging. Waarom zou men dan wel een kleiner en nog kwetsbaarder kind mogen slaan?
Studies tonen aan dat kinderen die geslagen worden zich identificeren met de agressor en meer kans hebben om zelf agressors te worden, d.w.z. pesters en toekomstige mishandelaars van hun kinderen en echtgenoten. Zij hebben de neiging gewelddadig gedrag te leren gebruiken als een manier om geschillen op te lossen.
Als het slaan van een kind niet verkeerd is, dan is er niets verkeerd.
Onderzoek naar lichamelijke straffen
De gegevens op dit gebied zijn onlangs samengevat door Elizabeth Gershoff (Report on Physical Punishment in the United States, 2008) en Susan Bitensky (Corporal Punishment of Children, 2006). Het bewijs toont aan dat fysieke straf verbluffend schadelijk is op elk ontwikkelingsniveau.
Meta-analyses van honderden studies documenteren dat fysieke straf in verband wordt gebracht met: verbale en fysieke agressie; delinquent, antisociaal en crimineel gedrag; slechtere kwaliteit van ouder-kind relaties; verminderde geestelijke gezondheid; en later misbruik van de eigen echtgenoot en kinderen.
De internationale gemeenschap en lichamelijke straffen
Internationaal is er een toenemende consensus dat het lichamelijk straffen van kinderen in strijd is met internationale mensenrechtenwetten. Verscheidene verdragen van de Verenigde Naties hebben betrekking op geweld tegen kinderen, waarbij het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de Rechten van het Kind (CRC of het Kinderverdrag, aangenomen in 1989) een van de meest omvattende zaken is met betrekking tot het verbod op lichamelijke bestraffing van kinderen.
De Verenigde Staten hebben lichamelijke straffen niet verboden, maar de goedkeuring van lichamelijke straffen in de Verenigde Staten is in de afgelopen 40 jaar geleidelijk en gestaag afgenomen. De Verenigde Staten hebben het CRC ondertekend, maar niet geratificeerd.
Het is veelzeggend dat 37 landen thans lichamelijke straf in alle omgevingen, met inbegrip van het gezin, hebben verboden. De Verenigde Staten is niet een van hen. Onder deze landen zijn Zweden, Duitsland, Spanje, Griekenland en Venezuela. De wetten en consequenties zijn eerder opvoedend (over ontwikkeling) dan bestraffend. Meer dan 100 landen hebben lichamelijke straffen op scholen verboden. Opmerkelijk is dat in de Verenigde Staten lichamelijke straffen op scholen in 19 staten nog steeds legaal zijn.
Effectieve alternatieven voor lichamelijke straffen
Er bestaat een verscheidenheid aan programma’s en alternatieven die ouders meer inzicht geven in de ontwikkeling van hun kinderen, strategieën aanreiken die kunnen leiden tot minder gewelddadig gedrag bij kinderen en volwassenen, en de frustratie en hulpeloosheid bij ouders verminderen die vaak leiden tot lichamelijke straffen. Een gedetailleerde presentatie van alternatieven voor fysieke straf is opgenomen in de American Psychoanalytic Association’s 2013 Position Statement on Physical Punishment: www.apsa.org.
Hierna belichten we wat misschien wel de twee belangrijkste alternatieven zijn voor fysieke straf.
1. Gebruik woorden om je gevoelens uit te leggen. Gebruik woorden om de gevoelens van je kind te labelen.
De invloed van taal begint al lang voordat het kind kan praten (Vivona, 2013). Met andere woorden (ha!), luister naar je kind en praat met je kind.
2. Geef het goede voorbeeld.
Deze identificatieprocessen – preverbaal en verbaal – behoren tot de belangrijkste factoren bij de vorming van karakterstructuur en psychische gezondheid (Gedo, 2005). Gedraag je en praat zoals je zou willen dat je kind zich gedraagt en praat. Je kind streeft ernaar te zijn zoals jij.
Samenvatting
De American Academy of Pediatrics en de American Psychoanalytic Association behoren tot de vele nationale en internationale organisaties die uitgebreide standpuntverklaringen hebben waarin wordt opgeroepen tot een verbod op lichamelijke straffen en waarin effectieve alternatieven worden beschreven. De Amerikaanse Academie van Kindergeneeskunde concludeert: “Lijfstraffen zijn beperkt effectief en hebben mogelijk schadelijke neveneffecten. De American Academy of Pediatrics beveelt aan dat ouders worden aangemoedigd en geholpen bij de ontwikkeling van andere methoden dan slaan om ongewenst gedrag te beheersen.”
Vanuit het oogpunt van de volksgezondheid zijn drie zaken van cruciaal belang voor het terugdringen van lichamelijke straffen: onderwijs (over de ontwikkeling van zuigelingen en kinderen); wetgeving (om ouders te helpen die risico lopen en om de kinderen te beschermen); en voortdurend onderzoek (vooral naar de alternatieven).
In de jaren zestig is men in de Verenigde Staten begonnen met een gezamenlijke inspanning om het roken terug te dringen, met als resultaat dat de prevalentie van roken is gehalveerd. Wij hebben een soortgelijk volksgezondheidsinitiatief nodig om hetzelfde te doen met lichamelijke straffen. Volksgezondheidsdoelen van het voorkomen van problemen en het verbeteren van mogelijkheden zijn bij uitstek geschikt om het dilemma van lichamelijke straffen van kinderen aan te pakken.
Als we echt een minder gewelddadige samenleving willen, is het niet slaan van onze kinderen een goede plek om te beginnen.