Gemodificeerde Allen test
De gemodificeerde Allen test (MAT) kan worden gebruikt om de doorgankelijkheid en de volledigheid van de oppervlakkige handpalmboog klinisch te beoordelen 1,2. Het klassieke gebruik ervan is bij de beoordeling van voldoende collaterale stroom naar de hand, om ischemie te vermijden in het kader van punctie, cannulatie, katheterisatie of oogst van de radiale slagader voor coronaire revascularisatie 2.
Op deze pagina:
- Procedure
- Evidence
- Geschiedenis en etymologie
Procedure
In de MAT moet de patiënt dertig seconden lang zijn vuist dichtknijpen, terwijl er uitwendige druk wordt uitgeoefend om zowel het spaakbeen als de elleboog af te sluiten. De patiënt opent dan zijn vuist en de ulnaire slagader wordt vrijgegeven (terwijl de radiale slagader nog steeds afgesloten is). Het resultaat wordt als positief (abnormaal) beschouwd wanneer de hand na een langere periode niet naar zijn normale kleur terugkeert. Deze periode is onderwerp van aanzienlijke discussie, en kan variëren tussen 3 en 12 seconden.
Evidence
Het bewijs ter ondersteuning van de nauwkeurigheid van de MAT is zwak; zowel de oorspronkelijke Allen-test (die werd vervangen door de MAT) als de MAT zelf vertonen een lage gevoeligheid voor de evaluatie van collaterale circulatie 1,3. Eén systematische review concludeerde dat de MAT onvoldoende diagnostische validiteit heeft om het gebruik ervan bij de screening van collaterale circulatiestoornissen van de hand te ondersteunen. Het bleek ook een slechte en onbetrouwbare voorspeller te zijn van ischemie van de hand na eenarteriële punctie3.
Bij de meeste patiënten wordt de MAT zelden uitgevoerd; echografie verdient over het algemeen de voorkeur om hetzelfde doel te bereiken met een grotere gevoeligheid bij patiënten die coronaire revascularisatie nodig hebben 2.
Geschiedenis en etymologie
De oorspronkelijke Allen-test werd voor het eerst beschreven in 1929 door Edgar V. Allen, als onderdeel van een verslag over drie patiënten met tromboangiitis obliterans. Later datzelfde jaar stelde Irving S. Wright de gewijzigde Allen-test voor, die de oorspronkelijke methode snel en volledig verving.1.